με τις παντόφλες

Παρασυρμένος από τη δυναμική των κινητοποιήσεων κλείνω την τηλεόραση, σηκώνομαι από τον καναπέ και μπαίνω στο πολυμορφικό. Αυτή τη φορά δε θα βάλω τη ζώνη. Η γενιά μου πάντα αυτοϊκανοποιούνταν εκφραζόμενη με συμβολικές κινήσεις τέτοιου τύπου. Και μ’ αυτές επαναπαυόταν κιόλας. Από τη βιασύνη μου μάλιστα να επαναπαυτώ, αντιλαμβάνομαι, καθώς βάζω μπρος τη μηχανή, πως έχω βγει από το σπίτι με τις παντόφλες. Γουάτ δε φακ όμως. Αφού το είπαμε: Συμμετέχω συμβολικά. Που σημαίνει ότι, (α) αφού προσποιηθώ πως πνίγομαι από τα δακρυγόνα που ξεχειλίζουν από την οθόνη της 32άρας 16:9 και (β) αφού στεγνώσω καλά τα μαλλιά μου -γιατί μόλις έκανα ντουζάκι και δεν έχω όρεξη ν’ αρπάξω κανένα κρύωμα για χάρη καμιάς πουτάνας επανάστασης- βγαίνω στον περιφερειακό με το ΙΧ και κάνω το γύρο της πόλης μια ή δυο φορές, ανάλογα με το βαθμό της επανάπαυσης που απαιτεί το εκάστοτε γεγονός.

Σήμερα π.χ. λέω να κάνω τρεις φορές το γύρο. Τότε με τον Οτσαλάν δεν είχα ακόμα αυτοκίνητο, κι έτσι είχα αρκεστεί να κάνω δύο φορές το γύρο του τετραγώνου με τα πόδια. Στο γυρισμό είχα πάρει και πιτσίνια από το περίπτερο. Αυτή τη φορά όμως η αναταραχή με κλόνισε για τα καλά. Μετά από τους τρεις γύρους στον περιφερειακό, ίσως μπω και για κανένα τεταρτάκι να οδηγήσω στα στενά της πόλης. Με την αμόλυβδη στα 0,73 η συμβολική συμμετοχή μου δε θα κοστίσει πάνω από έξι με εφτά ευρώ. Έτσι, στο γυρισμό, μπορεί να πάρω και κανένα γύρο -πίτα. Ή δύο. Εξαρτάται πάντα από την εξέλιξη της επαναπαυτικής διαδικασίας.

Απορροφημένος από αυτές τις σκέψεις, φτάνω στο τελευταίο φανάρι της πόλης, στρίβω αριστερά στο σκοτεινό δρόμο και βυθίζω την παντόφλα στο γκάζι.

Προτού καλά καλά προλάβω να διανύσω πέντε χιλιόμετρα, βλέπω στην άκρη του δρόμου δύο από εκείνα τα φωσφορίζοντα γιλεκάκια της τροχαίας να μου νεύουν με έναν φακό. Ανάβω τα αλάρμ και σταματάω δίπλα τους. Το ένα γιλεκάκι πλησιάζει, σκύβει στο παράθυρο και λέει: «Καλησπέρα… κύριε.»

Αυτό το «κύριε» το εκστομίζει όπως το εκστομίζουν όλα τα όργανα του είδους του, δηλαδή σα να σε λέει «… μαλάκα.». Του ανταποδίδω λοιπόν το χαιρετισμό στο ίδιο ύφος: «Καλησπέρα… όφισερ.»

«Μπορώ να δω την άδεια και το δίπλωμά σας παρακαλώ… κύριε;»

«Βεβαίως… όφισερ. Ορίστε η άδεια, ορίστε και το δίπλωμα.»

«Κύριε! … Τι ήταν αυτό;»

«Ποιο… όφισερ;»

«Αυτό που μόλις σχηματίσατε με τα δάκτυλά σας …κύριε. Και μάλιστα… δις!»

«Χμ… Χωρίς αμφιβολία ήταν κωλοδάκτυλο… όφισερ. Και μάλιστα …δις.»

Μπρος στην αφοπλιστική μου ειλικρίνεια το γιλεκάκι κάνει δυο τρία βήματα πίσω και ρίχνει το φως του φακού στο πρόσωπό μου.

«Κατεβείτε σας παρακαλώ από το αυτοκίνητο … κύριε.»

«Φακ γιου… όφισερ» , του λέω και πιάνω κάτω από το κάθισμα το μπουκάλι του ξίδι τοπ με τη βενζίνη, ανάβω το στουπί κι εξοστρακίζω τη μολότωφ-ξίδι τοπ από το παράθυρο ίσια στο παρκαρισμένο τζιπ, πατώντας το γκάζι και αφιερώνοντάς του ταυτόχρονα και το τρίτο (και τελευταίο) κωλοδάκτυλο της βραδιάς.

Καθώς το πολυμορφικό τερματίζει στα 180 βλέπω πίσω μου τις φλόγες που τυλίγουν το περιπολικό να τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι. Μαλάκα! Που θα μου πεις εμένα… Ανοίγω το cd ελπίζοντας να είναι μέσα κάτι που να ταιριάζει στην επαναστατημένη μου διάθεση. …Sex (Ι’m A)! Άει στα γαμήδια! Το άκουγα το απόγευμα καθώς πήγαινα στο σούπερ μάρκετ. Είναι η εκτέλεση από την Peaches. Βολεύομαι με τον όρο «εκτέλεση» -μου φαίνεται ταιριαστός και αρκετά ξεσηκωτικός- και το αφήνω. Θέλω να πατήσω το γκάζι αλλά δεν πάει άλλο. Κλείνω τον κλιματισμό και κερδίζω δυο τρία χιλιόμετρα ακόμα.

«Sex, Sex, Sex, Sex…»

Ο τύπος του έλληνα μικροαστού μεσήλικα τον οποίο επάξια εκπροσωπώ, είναι ένα περίεργο έκτρωμα. Με έχω πιάσει πολλές φορές στα πράσα να τον παρατηρώ στον καθρέφτη, απορροφημένος – γοητευμένος σχεδόν- από την εσωτερική ασχήμια και δυσμορφία του κι έχω καταλήξει ότι η περιγραφή που του ταιριάζει καλύτερα είναι αυτή που δίνει ο Οβίδιος στη μυθική Σκύλλα, ο οποίος εν ολίγοις λέει τα εξής:

Καθώς η Σκύλλα αναδύεται από το νερό, αντιλαμβάνεται ότι είναι περικυκλωμένη από απαίσια γκρίζα όντα που γρυλίζουν. Στην αρχή δεν πιστεύει ότι η φρίκη αυτή είναι μέρος του σώματός της και προσπαθεί να φύγει μακριά, τρομοκρατημένη από τα κοφτερά δόντια των σκυλιών. Αυτά, όμως, από τα οποία προσπαθεί να ξεφύγει, τα σέρνει στη σάρκα της.

Χτυπάει το κινητό.

«Έλα τι έγινε;»

«Πού είσαι ρε καλό μου;»

«Ον δε ρόουντ.»

«Τι κάνεις;»

«Ασκώ επανάσταση.»

«Άντε πάλι! Με τις παντόφλες;»

«Μην ανησυχείς, θα τις καθαρίσω πριν πατήσω στο χαλί. Εξάλλου δε σκοπεύω να κατεβώ από το αυτοκίνητο.»

«Θα περάσεις από κανένα περίπτερο;»

«Τι θέλεις;»

«Πάρε κανένα πιτσίνι.»

«ΟΚ»

«… Θα αργήσεις;»

«Δε νομίζω. Όπου να ‘ναι θα μπω σε κανένα αδιέξοδο να τελειώνουμε.»

«Καλά. Πρόσεχε μόνο με τις βενζίνες.»

«Μη φοβάσαι αγάπη»

«Πώς να μη φοβάμαι; Προχθές κάηκες με το λάδι που τηγάνιζες τις πατάτες.»

«Σ’ αγαπάω.»

«Κι εγώ.»

Έχω μπει εντωμεταξύ ξανά στην πόλη και τριγυρνώ στα στενά. Η περιπλάνηση σε μια μικρή πόλη που γνωρίζω το κάθε της δρομάκι, μοιάζει λίγο με την αναζήτηση οράματος από τη σημερινή αριστερά. Βολοδέρνω συνεχώς σε γνώριμες διαδρομές, πάνω σε -κατά κανόνα- κακοσυντηρημένα οδοστρώματα και κάθε τόσο πέφτω σ’ εκείνες τις τεράστιες τρύπες που χάσκουν στη μέση του δρόμου και όπου κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ένα καπάκι υπονόμου. Στην πραγματικότητα το καπάκι υπάρχει, μόνο που δε φαίνεται, επειδή κατά καιρούς γύρω του έχουν προστεθεί πρόχειρα, αλλεπάλληλες επιστρώσεις νέας ασφάλτου, με αποτέλεσμα το καπάκι να βρίσκεται πια βυθισμένο κάπου δέκα με δεκαπέντε εκατοστά χαμηλότερα από το επίπεδο του δρόμου. Πέφτω λοιπόν και ξαναπέφτω (εγώ και η αριστερά) μέσα στις ίδιες τρύπες μονολογώντας «Εγώ (εμείς) το ήξερα (ξέραμε) και μάλιστα το είχα (είχαμε) πει, ότι εδώ πέρα υπάρχει μια τρύπα….» … Και… αυτό! Τίποτα άλλο. Συνεχίζω μετά ξεφυσώντας και ξαναπέφτω στην επόμενη τρύπα. Και ούτω καθεξής.

Η περιπλάνηση σε μια μικρή πόλη που γνωρίζω το κάθε της δρομάκι μου δίνει τη δυνατότητα να χωθώ ανά πάσα στιγμή σε κάποιο αδιέξοδο και να καμώνομαι μετά τον έκπληκτο και τον απογοητευμένο που η περιπλάνηση αυτή δε με οδήγησε πουθενά. Τα χαρτογραφημένα λυτρωτικά αδιέξοδα της ζωής μου! Να σηκώνω τα χέρια ψηλά ανακουφισμένος και να γυρνώ στη θαλπωρή του καθιστικού μου πριν από τις ειδήσεις των εννιά. Ένοχος και μαζί καθαρός…

Σ’ ένα τέτοιο αδιέξοδο κατευθύνομαι και τώρα, με την καρδιά μου να χτυπάει γοργά, καθώς νιώθω την περιπλάνησή μου να τελειώνει επιτέλους στον άσπρο μαντρότοιχο που βλέπω στα εκατό μέτρα μπροστά μου. Αρχίζω να κόβω ταχύτητα και προσπαθώ να θυμηθώ πού είναι το κοντινότερο περίπτερο για να πάρω τα πιτσίνια γυρνώντας στο σπίτι.

Και ξαφνικά, εκεί, πενήντα μέτρα πριν από τη λύτρωση, πετάγεται μπροστά μου ένα λεωφορείο, ένα λεωφορείο γεμάτο πιτσιρίκια, πιτσιρίκια που φωνάζουν και γελάνε -για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τα βλέπω μέσα από τα θολά τζάμια να με κοιτούν με τα γυαλιστερά τους μάτια- κι αναρωτιέμαι τι δουλειά έχουν τα πιτσιρίκια τέτοια ώρα μέσα σ’ ένα λεωφορείο που γυρνάει στην έρημη πόλη;- και την αμέσως επόμενη στιγμή το πολυμορφικό μου καρφώνεται με εξήντα χιλιόμετρα την ώρα στη δεξιά πλευρά του λεωφορείου και όλοι μαζί -τα πιτσιρίκια κι εγώ, ο έλληνας μικροαστός μεσήλικας- γινόμαστε σίδερα λυγισμένα και κόκκαλα σπασμένα, όλοι μια αγκαλιά χαμόγελα και βλέμματα που αιωρούνται, και μέσα σ’ αυτό τον εναγκαλισμό σκέφτομαι: «Φακ! Αυτό θα πρέπει να ήταν το πόιντ οφ νόου ρητέρν και θαρρώ πως μόλις το πέρασα. …Και -γαμώ την αριστερά μου μέσα- είμαι με τις παντόφλες!»

.

.

—
εικ.: jonas criscoe, zoom (2004)