καθ’ οδόν

Σε τρία λεπτά θα πέθαινε.

Στις 15:46:03 για την ακρίβεια, ένα φορτηγό με αγελάδες θα ντελαπάριζε δίπλα του κι ένα από εκείνα τα βοοειδή των τετρακοσίων κιλών θα προσγειωνόταν με ταχύτητα εβδομήντα χιλιομέτρων την ώρα, ακριβώς πάνω στο κεφάλι του.

Προς το παρόν (15:43:03) περπατούσε στην άκρη του δρόμου βιαστικός.
Αν κρατούσε αυτόν το ρυθμό, σ’ ένα-δυο λεπτά -κοίταξε το ρολόι- για την ακρίβεια στις 15:45:35 ακριβώς, θα ξεπρόβαλε πίσω από τη στροφή ο αυλόγυρος. Μετά, η φλαμουριά, οι ελιές, η μεγάλη μουριά με την κούνια και τέλος το παλιό πέτρινο σπίτι. Ο γερο-Φλοξ θα τον υποδεχόταν πάλι γαβγίζοντας και ο παππούς θα έβγαινε βρίζοντας και μαλώνοντας το τυφλό και ανάπηρο ζώο για την ανάρμοστη συμπεριφορά του.
Ο γέρος θα τον αγκάλιαζε. Μετά θα τον κρατούσε με τεντωμένα τα χέρια από τους ώμους και θα τον κοίταζε για λίγο μισοκλείνοντας τα μάτια. Χαμογελώντας θα τον έσφιγγε απαλά με τον δεξιό αντίχειρα πάνω από την αριστερή του κλείδα και θα του έλεγε ότι μεγάλωσε κι ότι είχε τα μάτια του πατέρα του. Θα τον χτυπούσε στην πλάτη και θα τον καλούσε μέσα.

15:44:20.
Ένα λεπτό θα καθόταν όλο κι όλο. Θα άφηνε τη σακούλα με τα καθαρά ρούχα, θα έπαιρνε τα άπλυτα και θα έφευγε. Ίσως να έπινε κι ένα ποτήρι νερό. Στα όρθια.
Έτσι, για να χαρεί ο γέρος.

Άνοιξε το βήμα του. Δύο αυτοκίνητα πέρασαν με μεγάλη ταχύτητα λίγα εκατοστά δίπλα του. Σταμάτησε, τα κοίταξε μέχρι που χάθηκαν πίσω από τη στροφή και ξεκίνησε ξανά. Προσπέρασε έναν στενό και κακοτράχαλο χωματόδρομο που εμφανιζόταν ξαφνικά μέσα από την πυκνή βλάστηση στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Ένα κόκκινο τρακτέρ ανηφόριζε ανάμεσα στα δέντρα ξεφυσώντας. Ο οδηγός τον χαιρέτισε σηκώνοντας το χέρι. Χωρίς να σταματήσει, ανταπέδωσε τον χαιρετισμό και κοίταξε το ρολόι.

15:45:35. Είχε φτάσει στη στροφή.
Μια μικρή αλεπού πετάχτηκε μπροστά του και αιφνιδιασμένη από την παρουσία του, σταμάτησε στη μέση του δρόμου κι απέμεινε να τον κοιτάζει αποσβολωμένη. Εκείνος πισωπάτησε και στάθηκε να δει τι ζώο ήταν αυτό που παραλίγο να πέσει πάνω του.
Πέρασαν είκοσι τρία δευτερόλεπτα έτσι. Εκείνος κοιτούσε την αλεπού κι η αλεπού εκείνον. Και κανένας απ’ τους δύο δεν κουνιόταν.
Στις 15:45:58 εκείνος χαμογέλασε.
Καμιά εκατοσταριά μέτρα πίσω τους ακούστηκε το τρακτέρ να μουγκρίζει καθώς έβγαινε στην άσφαλτο.
Η αλεπού κοντοστάθηκε για μια στιγμή κι έπειτα, μ’ ένα σάλτο, εξαφανίστηκε στους θάμνους.

Απέμεναν τρία δευτερόλεπτα.
Πίσω του άκουσε ένα απεγνωσμένο κορνάρισμα, τις τσιρίδες των ελαστικών στην άσφαλτο και αμέσως μετά τον ξερό ήχο μιας σύγκρουσης. Μέταλλο που τρίζει καθώς πιέζεται και σκίζεται και αποκολλάται και γυαλιά που θρυμματίζονται.
Γύρισε και είδε τη μία από τις πίσω ρόδες του τρακτέρ να στροβιλίζεται και να περνάει πάνω από το κεφάλι του. Στο βάθος, το υπόλοιπο όχημα είχε συμπιεστεί σε μια άμορφη μάζα από σίδερο και πλαστικό που κρεμόταν από το μπροστινό μέρος ενός φορτηγού. Αυτό το κουβάρι από παραμορφωμένο μέταλλο γλιστρούσε εκτός ελέγχου στην άσφαλτο και κατευθυνόταν με ταχύτητα προς το μέρος του.
Είδε το συρόμενο μέρος του φορτηγού να φεύγει από την πορεία του, να γλιστράει και να διπλώνει κάθετα στο δρόμο, το πίσω μέρος του να χτυπάει σ’ ένα βράχο δίπλα στο δρόμο και ν’ αναποδογυρίζει.
Η τελευταία εικόνα που αντίκρισε, ήταν το φορτίο του συρόμενου -δώδεκα παχιές αγελάδες, άσπρες με μεγάλες καφέ κηλίδες- να εκτινάσσονται από την ανοιχτή οροφή της καρότσας και να πετούν μουγκρίζοντας καταπάνω του.