Παράπλευρες απώλειες
Ξυπνώ κάθε πρωί πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι κι ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται ακόμη. Δεν κοιτάζω ποτέ το ρολόι γιατί ξέρω ότι η ώρα είναι πάντα η ίδια. Ανακάθομαι στη σιωπή και περιμένω μερικά δευτερόλεπτα μέχρι το αίμα να στραγγίσει από τον εγκέφαλό και να χυθεί στο υπόλοιπο σώμα. Μετά, πάντα με το αριστερό χέρι, πιάνω τα γυαλιά μου. Ντύνομαι στο σκοτάδι και χώνομαι στο μπάνιο για πλύσιμο και κατούρημα. Σε πέντε λεπτά βρίσκομαι ήδη στο ασανσέρ και πατάω το -0-. Βγαίνοντας από την οικοδομή, στρίβω δεξιά. Δώδεκα βήματα μέχρι την πόρτα του αυτοκινήτου. Ανοίγω, μπαίνω, βάζω μπρος. Η διαδρομή μέχρι το γραφείο η ίδια εδώ και τρία χρόνια. Από τότε που μετακομίσαμε για τελευταία φορά. Ο φούρνος στη γωνία ανοίγει τα νέα ηλεκτροκίνητα ρολά του. Το φορτηγό με τα γάλατα έχει κλείσει το δρόμο και έτσι μπαίνω ανάποδα στο μονόδρομο. Ο μπακάλης ξεκλειδώνει την πόρτα του μαγαζιού σκουντώντας με το πόδι του τον Ταρζάν, το σκυλί της γειτονιάς που κοιμάται πάντα στο κατώφλι. Μία όμορφη κοπέλα χωρίς πρόσωπο, πετάγεται μπροστά μου στο ίδιο ακριβώς σημείο κάθε πρωί. Φρενάρω αλλά εκείνη ούτε γυρίζει να με δει. Η οδήγηση μηχανική. Μετράω τις στροφές: Δεξιά, αριστερά, δεξιά, αριστερά, δεξιά, αριστερά, αριστερά. Παρκάρω, χειρόφρενο, κλειδί. Μετράω τα βήματα μέχρι την είσοδο του γραφείου. Μίνιμουμ τέσσερα, μάξιμουμ πενήντα επτά. Σήμερα είκοσι τρία.
Βγάζω μπουφάν, ανοίγω ρολά. Το γουργούρισμα της καφετιέρας. Το γουργούρισμα του καυστήρα. Το γουργούρισμα του υπολογιστή.
Σε λίγο κάθομαι μπροστά στην οθόνη και ξεκινώ την καθημερινή μου εξάσκηση στην αυταπάτη.
Σε περίπου 45 λεπτά της ώρας, μόλις ο πόνος της αδράνειας υπερνικήσει το φόβο της δράσης, ξεκινάω τη μέρα μου.
Αυτή την προκαθορισμένη σειρά γεγονότων, δεν προσπάθησα να την αλλάξω ούτε μια φορά.
blow your schwarzwälder Kirschtorte off 
τα επομενα χρονια,μαλλον θα πρεπει να κανετε 2-3 μετακομισεις ακομη ή..
Αυτήν η προκαθορισμένη σειρά γεγονότων,
είναι που ορίζει την απόσταση που χωρίζει
τον εαυτό μας, από όλα όσα μας περιβάλλουν.
Είναι συγχρόνως και η προβολή ένστασης,
εναντίον αυτής της απόστασης.
Άμα μετακομίσεις, θα νοικιάσεις μιαν άλλη απόσταση.
Ναι ρε γαμώτο,
ψάχνω για προκαθορισμένη σειρά
γεγονότων… ιδιοκατοίκητη.
@ με το φεγγάρι αγκαλιά
… ή:
α) να «πατήσω» την κοπέλα δίχως πρόσωπο…
β) ν’ αλλάξω όνομα στο σκύλο της γειτονιάς
γ) Να σαμποτάρω τα καινούρια ηλεκτρικά ρολά του φούρναρη
δ) ν’ ανατινάξω το φορτηγό με τα γάλατα
ε) να στοκάρω την κλειδαριά του μπακάλικου
στ) να ρυθμίσω το ξυπνητήρι πέντε λεπτά νωρίτερα.
ζ) να πετάξω το ξυπνητήρι.
η) να πλένομαι στην κουζίνα και να ντύνομαι στο ασανσέρ
… ατέλειωτη η λίστα των αλλαγών… Δεν ήμαστε για μετακομίσεις τώρα.
@ kosti
Τελευταία έχω την αίσθηση ότι αυτή η «προκαθορισμένη σειρά γεγονότων» έχει αποκτήσει μιαν άυλη υπόσταση, κάτι σαν λωρίδα φωτός που βγαίνει από μια μηχανή προβολής. Σαν μια ταινία μικρού μήκους που προβάλλεται και ξαναπροβάλλεται συνεχώς δίχως να είναι απαραίτητη πια η παρουσία των ηθοποιών. Έτσι… αυθύπαρκτα. Και εγώ είμαι βέβαια πάντα εκεί, τώρα πια όμως σαν απλός θεατής. Μαζί με τους υπόλοιπους (τον φούρναρη με τα ηλεκτρικά ρολά του, το φορτηγό με τα γάλατα, τον μπακάλη αγκαλιά με τον Ταρζάν, την κοπέλα δίχως πρόσωπο, παρακολουθούμε την προβολή με τον ίδιο ψεύτικο ενθουσιασμό κάθε φορά, υπακούοντας στις βουβές εντολές ενός έμπειρου ανιματέρ, που είναι ειδικά εκπαιδευμένος και γνωρίζει πολύ καλά σε ποια ακριβώς σημεία θα πρέπει ν’ ακουστούν τα γέλια, σε ποια οι αποδοκιμασίες και σε ποια το χειροκρότημα.
Παράθεμα: [220 volt, 5/12/2007, 16:43] «