υποψήφιοι αυτόχειρες

[…]

Υπήρχε ελάχιστη κοσμιότητα ανάμεσα στα μέλη της λέσχης. Μερικοί παινεύονταν για τις επαίσχυντες πράξεις που οι συνέπειές τους τούς είχαν αναγκάσει να ζητήσουν καταφύγιο στο θάνατο, και άλλοι άκουγαν χωρίς ν’ αποδοκιμάζουν. Υπήρχε μια σιωπηρή συμφωνία εναντίον κάθε κανόνα ηθικής, και όποιος περνούσε το κατώφλι της λέσχης απολάμβανε ήδη μερικά από τα προνόμια του τάφου. Έπιναν στις αναμνήσεις τους και στη μνήμη διακεκριμένων αυτόχειρων του παρελθόντος. Συγκρίνανε και αναπτύσσανε τις διαφορετικές απόψεις τους για τον θάνατο, μερικοί δηλώνοντας ότι δεν ήταν και τίποτα περισσότερο από σκοτάδι και εκμηδένιση, άλλοι, γεμάτοι ελπίδα, ότι εκείνη κιόλας τη νύχτα θα σκαρφάλωναν στ’ αστέρια και θα συνομιλούσαν με τους πανίσχυρους νεκρούς.

«Του Βαρόνου Τρενκ, υποδειγματικού αυτόχειρα, αιωνία η μνήμη!», φώναξε ένας. «Άφησε ένα μικρό κελί για ένα μικρότερο, μήπως μπορέσει να επιστρέψει ξανά στην ελευθερία».

«Όσον αφορά εμένα», είπε ένας άλλος, «τίποτε άλλο δεν επιθυμώ, από έναν επίδεσμο για τα μάτια μου και μπαμπάκι για τ’ αυτιά μου. Μόνο που δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο αρκετά πυκνό μπαμπάκι».

Ένας τρίτος ήθελε να ερμηνεύσει τα μυστήρια της μέλλουσας ζωής κι ένας τέταρτος ισχυριζόταν ότι ποτέ δεν θα ‘χε γίνει μέλος της λέσχης αν δεν είχε φτάσει στο σημείο να πιστέψει τον κύριο Δαρβίνο.

«Δεν μπορούσα να υποφέρω», είπε αυτός ο διακεκριμένος υποψήφιος αυτόχειρας, «την ιδέα ότι κατάγομαι από πίθηκο».

Από το Η Λέσχη της Αυτοκτονίας του R.L. Stevenson, σε μετάφραση του Τάσου Δενέγρη, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1991