[…]
«Ελευθερία. Μετά από πολύ σκέψη κατάλαβα ότι αυτή η μυστηριώδης λέξη, στο πιο βαθύ της νόημα, τελικά δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά… την ελευθερία να επιλέγω το θάνατο. Κι αυτό είναι αναμφίβολα σκανδαλώδες, επειδή το να ζω είναι μία υποχρέωση… Ακόμα και η φύση συμμερίζεται αυτή την άποψη: και για να μας δεσμεύσει με τη ζωή, μας εφοδιάζει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Εκτός αν… η φύση είναι διφορούμενη: Αφού στην πραγματικότητα μας εξοπλίζει και με το αντίθετο ένστικτο, εκείνο της παρόρμησης του θανάτου (Todestrieb). Η σύγκρουση που προκύπτει δεν είναι αντίφαση –όπως πρόθυμα θα συμπέραινε το ορθολογιστικό και διαλεκτικό μας πνεύμα-, αλλά μία αντίθεση, η οποία έχει την ίδια περιορισμένη ικανότητα τόσο για ανάπτυξη όσο και για αισιόδοξες συνθέσεις. Λαμβάνει χώρα στο βυθό της ψυχής μας, εκεί όπου η συνείδησή μας, όπως είναι γνωστό, δεν εισχωρεί. Οι συγγραφείς όμως έχουν την υποχρέωση, όσο αυτό είναι μέσα στις δυνάμεις τους, να διακηρύξουν και να διασαφηνίσουν τη σύγκρουση αυτή. Διαθέτουν την απαραίτητη έλλειψη τακτ και είναι αρκετά ατίθασοι ώστε με κάποιο τρόπο να αποκαλύψουν αυτή την παρόρμηση του θανάτου, αποφεύγοντας τους κανόνες της αυτοσυντήρησης: ή, πιο απλά, μη ικανοποιώντας πια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Η ελευθερία λοιπόν είναι μία αυτοκαταστροφική απόπειρα δολοφονίας του συντηρητισμού. Η ελευθερία δεν μπορεί να διακηρυχθεί παρά μόνο διαμέσου ενός μικρού ή μεγάλου μαρτυρίου. Και κάθε μάρτυρας βασανίζει τον εαυτό του μέσω του δικού του συντηρητικού δημίου.»
blow your schwarzwälder Kirschtorte off 
Μια άποψη (ομολογώ καλά τεκμηριωμένη , έτσι όπως παρουσιάζεται) , με την οποία όμως … δεν συμφωνώ … έτσι , από ένστικτο . Γι αυτό δεν έχω και επιχειρήματα να την αντικρούσω , αλλά νοιώθω μόνον ότι … διαφωνώ .
Άλλωστε κάνει τόση ζέστη και υπάρχει τόσος «κουρνιαχτός» στην καθημερινότητά μας , που κάθε προσπάθεια να συνεχίσω επ’ αυτού , θα χειροτέρευε το κέφι μου …
Σου εύχομαι ένα καλό βράδυ και εκφράζω την ειλικρινή μου επιθυμία , να πιούμε μια δροσερή μπύρα μαζί .
Πεισιθάνατος.(Πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη.)
silia, ούτε κι εγώ συμφωνώ (με φαίνεται λίγο μονομερής σαν άποψη) με γοητεύει όμως o ρομαντικός τρόπος σκέψης του PPP.
(και μπύρα έχομε. και μπαλκόνι έχομε. και καπακαπαμοίρη έχομε (στο απέναντι μπαλκόνι)) :)
selitsanos, είσθε ο Indiana Jones των λέξεων! Σας ευχαριστώ πολύ (ζορίστικα πολύ στο σημείο αυτό)
με τη μπύρα και το μπαλκόνι καλά το πήγαινες, με το απέναντι μπαλκόνι το ‘χυσες το γάλα…
ε, τι ήθελες δλδ να έλεγα; … για το κουνέλι στο πίσω μπαλκόνι;
εκείνο δεν πίνει καν μπύρα.