απέθαντα στην κλεψύδρα

Σήμερα δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά. Ξύπνησα νωρίς, πριν ακόμα ο ήλιος σηκωθεί πάνω από τις άψυχες ταράτσες, ξέπλυνα το στόμα μου με βενζίνη και, αφού ζώστηκα όσα όπλα μπορούσα να μεταφέρω δίχως να εμποδίζονται οι κινήσεις μου, βγήκα από το κρησφύγετό μου -ένα μικρό κελί στο ισόγειο του αστυνομικού τμήματος όπου ζω τους τελευταίους δύο μήνες- και κατηφόρισα τον έρημο δενδρόφυτο δρόμο που οδηγεί στο κέντρο της πόλης.

Δεξιά κι αριστερά σε σειρές, σκουριάζουν εδώ και χρόνια, δεκάδες παρατημένα αυτοκίνητα, που κανείς δε θα χρησιμοποιήσει ξανά. Ένα στρώμα ξεραμένης λάσπης και φύλλων έχει σκεπάσει τα -κάποτε- χρωματιστά αμαξώματα και μικροί λοφίσκοι από ψιλό κόκκινο χώμα καλύπτουν τις ρόδες και τους προφυλακτήρες. Το ίδιο αυτό χώμα σέρνεται σε ολόκληρη την πόλη και χρόνο με το χρόνο μοιάζει να συσσωρεύεται όλο και περισσότερο -το αντιλαμβάνομαι αυτό- στις εσοχές των κτιρίων, στα αδιέξοδα στενά, μέσα μου. Είναι σα να βρέθηκα στον πάτο μιας κλεψύδρας και ο χρόνος ν’ αδειάζει πάνω στο κεφάλι μου. Θα έρθει μια μέρα που όλος αυτός ο σκατότοπος -λέω- θα θαφτεί κάτω από ένα τεράστιο βουνό ψιλής κόκκινης άμμου. Οι σιωπηλοί δρόμοι, τα αυτοκίνητα, τα νεκρά κτίρια και τα τσακισμένα δέντρα. Όλα. Και κάπου εκεί κάτω, θαμμένος βαθιά, θα βρίσκομαι σίγουρα κι εγώ, νεκρός ή απέθαντος -δε θα έχει πια σημασία- ξεγυμνωμένος από σάρκα, με τα κόκαλά λειασμένα από τις αμμοθύελλες, στεγνά, καθαρά και άφθαρτα.

Ένα χιλιόμετρο πιο κάτω έστριψα αριστερά και μετά αμέσως δεξιά. Βρέθηκα σ’ ένα σκοτεινό αδιέξοδο σοκάκι που κατέληγε σε μια δίφυλλη μεταλλική πόρτα αμπαρωμένη με μια σιδερένια μπάρα που ήταν ασφαλισμένη στην άκρη μ’ ένα χοντρό ατσάλινο λουκέτο. Σήκωσα την αρμαθιά με τα κλειδιά που κρεμόταν στη ζώνη μου, ξεδιάλεξα ένα και ξεκλείδωσα. Μια κρύα ανάσα που μύριζε μούχλα και ανοιχτή πληγή με τύλιξε καθώς γλιστρούσα αθόρυβα πίσω από την πόρτα, ακολουθώντας το σκοτεινό διάδρομο που χανόταν στο εσωτερικό του κτιρίου.

—

Εχθές το βράδυ έφαγα ένα απέθαντο. Ξύπνησα με τη στυφή γεύση του νεκρού αίματος στη γλώσσα και τα υπολείμματα της αφυδατωμένης του σάρκας ανάμεσα στα δόντια μου. Ξέπλυνα το στόμα μου με βενζίνη.

—

Ο διάδρομος έστριβε δεξιά και γινόταν λίγο ανηφορικός και μετά από καμιά δεκαριά μέτρα κατέληγε σε μια φαρδιά πόρτα ντυμένη με κόκκινη μοκέτα. Ξεχώρισα άλλο ένα κλειδί από την αρμαθιά και το έβαλα απαλά στην κλειδαριά δίχως να το γυρίσω. Δίπλα στην πόρτα ήταν ακουμπισμένη όρθια στον τοίχο μια μακριά μεταλλική βέργα που στην άκρη της είχε προσαρμοσμένο ένα τσιγκέλι κι ένα μικρό φακό. Τη σήκωσα με το αριστερό χέρι, άναψα το φακό και κρατώντας τη σφιχτά, άνοιξα την πόρτα και παραμέρισα την βαριά κόκκινη κουρτίνα που κρεμόταν πίσω της.

Βρέθηκα σε μια σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα. Αριστερά μου υψωνόταν η σκηνή με τη μεγάλη λευκή οθόνη και δεξιά μπροστά μου η επικλινής πλατεία. Η ησυχία ήταν τέτοια που θα έλεγες πως από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκες στην κοιλιά ενός κήτους κι εκείνο στην κοιλιά ενός άλλου κι ενός άλλου κι ενός άλλου. Που και που τη σιωπή διέκοπταν μόνο κάποια υπόκωφα κλαψουρίσματα που ξεπηδούσαν από διάφορα σημεία του χώρου, τα οποία απορροφούνταν σχεδόν αμέσως από την παχιά μοκέτα της αίθουσας. Ανάμεσά τους,  η απόλυτη ησυχία.
Το κρύο εδώ μέσα ήταν αφόρητο. Με τα δόντια μου να χτυπάνε κούνησα τη βέργα βιαστικά δεξιά κι αριστερά προσπαθώντας να διακρίνω κάποια κίνηση μέσα στην περιοχή που όριζε η αδύναμη δεσμίδα φωτός που έβγαινε από το μικρό φακό.

—

Σήμερα ξύπνησα μέσα στη νύχτα. Έμεινα ξαπλωμένος για αρκετή ώρα στο πάτωμα απέναντι από τη σόμπα, κοιτάζοντας τη φωτιά που σιγόκαιγε πίσω από το μαυρισμένο τζάμι. Κάτω από μία ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα, ήταν πεταμένη μια σκισμένη παιδική φόρμα. Λίγο πιο ‘κει, πάνω στο βρώμικο πάτωμα τα υπολείμματα του χθεσινοβραδινού απέθαντου: ένας μικρός σωρός από απογυμνωμένα κοκαλάκια πεταμένα γύρω από μια λεπτή -σαν αλυσίδα ποδηλάτου- σπονδυλική στήλη. Κι ένα κρανίο μεγάλο όσο η χούφτα μου, ανοιγμένο στα δύο, άδειο.
Πέρασε αρκετή ώρα -δεν ξέρω πόση- πριν τελικά ο ήλιος σηκωθεί πάνω από τις άψυχες ταράτσες.

—

Τίποτα.

Προχώρησα προς τον κεντρικό διάδρομο και άρχισα να ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλοπάτια κατευθύνοντας τη βέργα μια δεξιά και μια αριστερά, προσπαθώντας να εντοπίσω την πηγή των λυγμών πίσω από τις σειρές των βελούδινων καθισμάτων. Στην τέταρτη σειρά αριστερά και περίπου πέντε καθίσματα από το διάδρομο ο φακός μου έπεσε σε δύο απέθαντα που ήταν κουρνιασμένα χαμηλά κάτω από το αναδιπλωμένο κάθισμα. Ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι τα οποία δεν πρέπει να ήταν πάνω από ενάμισι χρονών. Αδέρφια. Θυμόμουν τη μέρα που τα είχα βρει, πριν από κανένα χρόνο, σ’ ένα διαμέρισμα στα δυτικά της πόλης όπου είχα χωθεί ψάχνοντας για κονσέρβες. Απορροφημένος από την αναζήτησή μου στα ντουλάπια της κουζίνας, δεν είχα αντιληφθεί ότι δεν ήμουν μόνος στο διαμέρισμα και έτσι αιφνιδιάστηκα για τα καλά όταν ξαφνικά ένιωσα κάποιον να με γραπώνει από τη γάμπα. Γυρνώντας είχα δει το ένα από τα δύο -το αγόρι- να κρέμεται από το μπατζάκι μου και να προσπαθεί να με δαγκώσει πάνω από το παντελόνι και το άλλο -το κορίτσι- να καταφθάνει από το διάδρομο μπουσουλώντας και γρυλίζοντας. Γαμημένα απέθαντα! Ευτυχώς που δεν είχαν βγάλει ακόμη δόντια. Κατάφερα να τα ακινητοποιήσω χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και αφού τα έδεσα και τα φίμωσα, τα φόρτωσα σε ένα καρότσι από σούπερ μάρκετ και τα κουβάλησα μέχρι εδώ. Από τότε τα κρατάω κλειδωμένα σ’ αυτή την ασφαλή αίθουσα, όπου αποθηκεύω όλα τα απέθαντα βρέφη που ξετρυπώνω κατά καιρούς, αρκεί να είναι σχετικά αρτιμελή και μικρότερα των δύο ετών, αφού από τα δύο και πάνω το κρέας των απέθαντων είναι …αμάσητο.

Καθώς το φως του φακού έπεσε στα πρόσωπά των δύο μικρόσωμων απέθαντων, αυτά αγκαλιάστηκαν και γύρισαν από την άλλη κλαψουρίζοντας. Έκανα ένα βήμα μπροστά τείνοντας το τσιγκέλι προς το λαιμό εκείνου που ήταν πιο κοντά σε μένα.

—

Σήμερα το πρωί, πριν να βγω έξω, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Είναι κάτι που είχα να κάνω πολύ καιρό. Περιεργάστηκα για αρκετή ώρα το πρόσωπό και το σώμα μου. Ψηλάφισα τις γκρίζες τρίχες, κάποιες ανεπαίσθητες ρυτίδες στο μέτωπο και γύρω από τα μάτια…  Πέρασα τον δείκτη του δεξιού μου χεριού πάνω από τα χείλια μου. Η μαλακή σάρκα τεντώθηκε, πιέστηκε και άσπρισε. Τράβηξα το δάχτυλο και παρατήρησα το αίμα να γεμίζει ξανά τα αγγεία κάτω από το ελαστικό δέρμα.

Έχω παρατηρήσει πως τα απέθαντα δε γερνάνε ποτέ. Παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα όπως ήταν την ημέρα που έπρεπε να πεθάνουν αλλά δεν πέθαναν. Πολλές φορές αναρωτιέμαι -ειδικά όταν οι αμμοθύελλες με κρατούν για μέρες κλεισμένο στο κρησφύγετό μου- πώς αντιλαμβάνεται ένα απέθαντο το χρόνο. Τι σηματοδοτεί τη ροή του; Η περιπλάνηση στους έρημους δρόμους; Η φθορά των αντικειμένων γύρω του; Όπως ας πούμε, η επιτάχυνση της δικής μου σωματικής σήψης; Η εναλλαγή φωτός και σκοταδιού; Πείνας και κορεσμού;

Στον καθρέφτη παρατήρησα το βλέμμα μου. Διαφορετικό από την τελευταία φορά που το αντίκρισα πριν από μήνες, πάλι εδώ. Πιο σταθερό, πιο μικρό, πιο στενό. Σαν την οπή της κλεψύδρας.

Σήμερα δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά. Ξέπλυνα το στόμα μου με βενζίνη και βγήκα έξω.

.

.

—-
αιμόφυρτα απέθαντα υπάρχουν επίσης στον κατήφορο, στο λίβινγκ ρουμ, πάνω από το πτώμα, στον ακάλυπτο, σε κατάνυξη και σε έξαψη