το απαλό γλίστρημα προς τη φρίκη

.

Να!

Θα γράψω κάτι καλό επ’ αυτού!

Για τα μάτια του παιδιού. Το αίμα που στεγνώνει γύρω από το στόμα του. Μερικές λέξεις στη σειρά -κάποιες απ’ αυτές θα είναι ίσως λίγο πιο σκληρές για να ταιριάζουν στην περίσταση. Στο τέλος όλες μαζί θα συγκροτούν νοηματικά μια εμπνευσμένη εξυπνάδα.

Σύντομη και περιεκτική. Μια εξυπνάδα που να κολλάει στο θέμα σα γάντι. Που άπαξ και τη διαβάσεις θα πεις: «Φακ! Μα πώς δεν το είχα σκεφτεί εγώ αυτό;»

Δώσε μου μόνο λίγο χρόνο να σκεφτώ. Λίγο χρόνο.

……….

Παρατηρώ τα πολύχρωμα pixels της οθόνης. Κάνω scroll up και scroll down και left και right και παρακολουθώ πόσο υπάκουα ακολουθούν τα μάτια αυτού του παιδιού τις προσταγές του ποντικού! Εκεί που πριν από λίγο έχασκε το απόλυτο λευκό της σελίδας του word, σχηματίζονται τώρα αυτά τα μάτια. Και αμέσως μετά τα ίδια μάτια λίγο παραπέρα. Scroll up – scroll down… και Left και right. Αεροβική για τα μάτια. Και πάλι: Λίγο πιο πάνω. Πιο κάτω… Τα μαύρα μαλλιά, το χέρι του ενήλικα, η ματωμένη γάζα…  Εδώ… Εκεί…

[ματωμένη γάζα: να το κρατήσω αυτό. Μπορεί να χρειαστεί για τη διατύπωση της εξυπνάδας]

Τραβάω το χέρι μου από τον ποντικό και το τρωκτικό σταματάει να πηγαινοέρχεται. Κοιτάζω τώρα το παιδί ίσια στα μάτια. Δεν είναι εύκολο.

Το ξέρω ότι απέναντί μου δεν είναι παρατεταγμένα παρά μόνο μερικές χιλιάδες φωσφορίζοντα pixels, αλλά σε πληροφορώ ότι παρ’ όλα αυτά δεν είναι καθόλου εύκολο να κοιτάξεις αυτό το παιδί ίσια στα μάτια.

Δοκίμασε το κι εσύ αν δε με πιστεύεις.

….

…

… Βλέπεις;

…

[πολύ μελό τα δάκρυα. Πολύ μελό. Τα εξαφανίζω με το δείκτη του δεξιού χεριού. Εκείνου που κατευθύνει τον ποντικό. Ρουφάω και τη μύτη μου. Νέα δάκρυα αντικαθιστούν αμέσως τα παλιά. Πολύ μελό. Πολύ μελό… Να κάνω delete αυτή την παράγραφο… πολύ μελό]

…

Ξέρω, η ώρα περνάει, κι εξυπνάδα πουθενά αλλά κάνε λίγο υπομονή. Στο κάτω κάτω της γραφής με dial up μπαίνεις και βιάζεσαι;

………….

Ξεφυλλίζω που λες, ξανά αυτές τις ημέρες, ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά. Είναι μία συλλογή από άρθρα και σημειώσεις του Nagisa Oshima στα οποία, ο ιάπωνας σκηνοθέτης μιλάει για την αισθητική στον κινηματογράφο, τα ταμπού, την ηθική και την πορνογραφία. Συμπτωματικά έπεσα εχθές πάνω σε μια παράγραφο που την είχα υπογραμμίσει πριν από δεκαπέντε χρόνια, όπου μιλάει για τη σχέση της πορνογραφικής εικόνας με τον θεατή της.

Λέει λοιπόν ότι «η θέαση της διενέργειας μιας σεξουαλικής πράξης στην οθόνη, αποτελεί από μόνη της σεξουαλική πράξη του θεατή της.»

…

Ξανακοίτα τώρα τα μάτια.

…

Χθες στου Κ.Κ.Μοίρη, έπεσα πάνω στο People Αin’t No Good των Cramps και θυμήθηκα ένα βράδυ πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, όταν μετά από έξοδο, επέστρεφα τύφλα σουρωμένος στη φοιτητική μου φωλίτσα με το αυτοκίνητο της συγκατοίκου μου. Ήμουν μόνος και η νύχτα παγωμένη -σκεφτόμουν το κρεβάτι και τα ζεστά μπουτάκια της συγκατοίκου- και οδηγούσα πολύ σιγά σε κάτι σκοτεινούς δρόμους στα περίχωρα της Στουτγκάρδης. Ταυτόχρονα άκουγα το συγκεκριμένο κομμάτι πολύ-πολύ δυνατά, όταν σε μια στροφή το αυτοκίνητο γλίστρησε και χωρίς να το καταλάβω βγήκα από το δρόμο και χώθηκα μέσα στο δάσος όπου -δεδομένης της κατάστασής μου- συνέχισα να οδηγώ ατάραχος ανάμεσα στα δέντρα μέχρι που το αυτοκίνητο βυθίστηκε μέχρι τις πόρτες στο χιόνι και τη λάσπη. Ξύπνησα παγωμένος το επόμενο πρωί, το αυτοκίνητο ήταν σκεπασμένο από το χιόνι και -τι περίεργο- το μόνο που θυμάμαι από εκείνη τη νύχτα στο δάσος ήταν το λευκό χρώμα κι ένα ζευγάρι μικρά γυαλιστερά μάτια, τυφλωμένα από το φως των προβολέων του αυτοκινήτου, να με κοιτάζουν ανάμεσα από τα δέντρα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος. Θυμάμαι ότι από το φόβο, είχα χεστεί πάνω μου.

………

Να εδώ το έχω… Είμαι σχεδόν έτοιμος… να!… Να!

[… Κοίταξε να δεις, αν θέλεις εξυπνάδα, καλό είναι να έχεις λίγο υπομονή. Κάποια στιγμή θα ξεκολλήσω. Θα δεις.]

……

Και μια και είπα για χέσιμο…

I’m a human fly and I don’t know why I got ninety six tears in my ninety six eyes, τραγουδούσε ο Lux Interior μερικά χρόνια πριν από το People Ain’t No Good.

[εδώ που τα λέμε, αν ήξερε σε ποιο context θα κολλούσε κάποιος, τους στίχους του τριάντα χρόνια μετά, θα είχε ήδη καταπιεί το καλσόν του από τα early 80’s.]

……

Βαρέθηκες; Κλίκαρε αλλού άμα θέλεις.

Έτσι κι αλλιώς εξυπνάδα δε βλέπω για σήμερα.

……

Είναι τώρα δεκαπέντε περίπου νύχτες που ο μικρός σου -τεσσεράμισι είναι- φοβάται να κοιμηθεί επειδή όταν κοιμάται βλέπει κακά όνειρα. Πράγματι πέρασε μία περίοδο κατά την οποία ξυπνούσε κάθε βράδυ τρομαγμένος και όταν τον έπαιρνες χαμπάρι, τον έβρισκες να κλαίει ιδρωμένος και κουκουλωμένος κάτω από το πάπλωμα στο μισοσκόταδο του δωματίου του. Αν ρετουσάρεις τα αίματα, το ύφος του ήταν ίδιο με αυτό που βλέπεις στη φωτογραφία. Προκειμένου να τον καθησυχάζεις λοιπόν, από τότε, τα βράδια πριν του σβήσεις το φως και του πεις καληνύχτα, κάνεις τα εξής:

Πρώτον τινάζεις από την πυτζάμα και το μαξιλάρι του όλα τα υπολείμματα των παλιών σμπαραλιασμένων κακών ονείρων. Μετά ψάχνεις για καινούρια όνειρα κάτω από το κρεβάτι, πίσω από τις κουρτίνες και φυσικά μέσα στη ντουλάπα. Αν τυχόν βρεις κανένα, το παγιδεύεις σ’ ένα ειδικό μεταλλικό κουτί Underberg. Ή το καταπίνεις. Αφού σιγουρευτείς ότι δεν έχει μείνει τίποτα μέσα στο δωμάτιο, λέτε μαζί τα μαγικά λόγια. Τα ολόδικά σας μαγικά λόγια.

Και αν θες να ξέρεις καμία σημασία δεν έχει τι θα πείτε.

Γιατί όλα τα λόγια είναι μαγικά.

….

Οκ! Το κατάλαβα.

….

Αφού λοιπόν τα κάνω όλα αυτά, τον χαϊδεύω στο κεφάλι και του λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορεί να τον κάνει να φοβηθεί.

Μετά βγαίνω από το δωμάτιο και γλιστράω αθόρυβα στο σκοτεινό διάδρομο για να πάω στο σαλόνι.

Και μ’ ένα κόμπο στο λαιμό και κόκκινα μάτια, καταριέμαι από μέσα μου όλους αυτούς που μετέτρεψαν την καθημερινή μου αυτή διαδρομή σ’ ένα απαλό γλίστρημα προς τη φρίκη.

.

.

.

………

η φωτό είναι από το http://gazatoday.blogspot.com