Ένα γάλα, το τυρί… μαϊντανός… [τσικ-τσακ-τσουκ]: Πέντε και είκοσι δύο, κυρία Ελένη.
[slow motion: η κυρία Ελένη καρφωμένη στο κουτάκι με τις τσίχλες δίπλα στο ταμείο]
Κυρία Ελένη…; Θέλεις τσίχλα;
[slow motion: φοράει μια ξεθωριασμένη γαλάζια ρόμπα γεμάτη κόμπους, φθαρμένες ανατομικές παντόφλες, – μπαμπαλού, τατού, μπιγκ μπάμπολ, ντεντίν – σφίγγει το μεγάλο πλαστικό πορτοφόλι στα στραβωμένα της δάχτυλα]
Κυρία Ελένη;
[slow motion: φράουλα-κεράσι-κανέλλα/αστεράκια-μπλε/κόκκινες/ροζ εκρήξεις. Χωρίς να πάρει το βλέμμα από τις τσίχλες ανοίγει το πορτοφόλι –αν έχεις ψηλά σε παρακαλώ– και βγάζει ένα δεκάρικο]
Η μπακάλισσα [χριτς-χρατς] το παίρνει, το χώνει κάτω από τη μηχανή και μετράει τα ρέστα [κλινγκ-κλινγκ-κλινγκ].
Ορίστε κυρία Ελένη… Τα ρέστα σου [τσικ-τσικ-τσικ]. Πάρε και μια τσίχλα δώρο από μένα. Στο καλό [πατ-πατ]!
[slow motion: η κυρία Ελένη σηκώνει τα μάτια και προσπαθεί να τη διακρίνει πίσω από τον καταρράκτη]
Η μπακάλισσα χαμογελάει και γυρίζει σε μένα που περιμένω τη σειρά μου. Κουνάει το κεφάλι της σα να μου λέει: «… η κυρία Ελένη!» και τίποτ’ άλλο.
[slow motion: η κυρία Ελένη έχει στρίψει προς την έξοδο και στέκεται μπροστά στην αυτόματη γυάλινη πόρτα του μαγαζιού. Η πόρτα κλειστή. Η κυρία Ελένη ακίνητη]
Δεν άνοιξε κυρα-Ελένη μου. Έλα πίσω και ξαναπήγαινε μπροστά.
[slow motion: η γυναίκα κάνει ένα βήμα πίσω και ξανά ένα βήμα μπροστά. Τίποτα. Η πόρτα παραμένει κλειστή]
Η μπακάλισσα [ζιπ-ζαπ] βγαίνει πίσω από το ταμείο και [φουπ-φουπ] πάει δίπλα στην κυρία Ελένη και την πιάνει αγκαζέ.
Έλα μαζί: Πιιιίσω και… (με φόρα) μπροστά!
[slow motion: Αυτή τη φορά η πόρτα ανοίγει και η κυρία Ελένη, σέρνοντας τις παντόφλες της, βγαίνει από το μαγαζί]
Αν είσαι πολύ αργός, δε σε πιάνει το φωτοκύτταρο, μου εξηγεί η μπακάλισσα καθώς [τσακ-τσουκ] γλιστράει πίσω από τον πάγκο και ψαχουλεύει τις ελίτσες μου.
blow your schwarzwälder Kirschtorte off 
Τι όμορφο! :) Τι άλλο να πω.
;)
Πολύ θλίψη είχε αυτή η σκηνή [ή εγώ μελαγχόλησσα άστοχα;]
όσο και να με συγκινήσεις, δεν θα γλιτώσεις
Μου αρέσουν πολύ τα στιγμιότυπά σας. :)
Τελικά είναι μεγάλη περιπέτεια να ψωνίζεις στο μπακάλικο της γειτονιάς σας(αγχώθηκα).
Επισκέπτες από έναν άλλο κόσμο, αργοσέρνονται ανάμεσα στις ακατανόητες πολυπλοκότητες του δικού μας. Αν είσαι πολύ αργός, δεν σε πιάνει κανείς πλέον. Παράδοξο…
εγώ αισιοδοξία για τους ανθρώπους που είναι γύρω μας είδα, πάντως :)
(υπάρχουν, ακόμα)
Πολύ όμορφο!
Μελαγχολικό όμως, ε; Τουλάχιστον για την κυρία Ελένη…
Μπορεί το φωτοκύτταρο να μην την έπιασε την κυρία Ελένη,την πιάσατε όμως εσείς.Και τώρα τη βλέπουμε όλοι. :)
Η ευαισθησία που διακρίνω στα ποστ σας είναι αξιέπαινη!
;) you blow my head off πάλι.
τι μετρανε τελικα τουτα τα φωτοκυτταρα;
ηλεκτρικες ωσεις;
την σιωπη;
την μοναξια;
μετ’ εμποδιων ζωη…
και το ηχοκυτταρο μου αρεσε επισης.
[πατ πατ]
κλαπ κλαπ
(ήχος δίφορος: να ήτο το πληκτρολόγιον κλαπ κλαπ ή να ήντουσαν τα χειροκροτήματα κλαπ κλαπ; Κλοπ)
(Τόση ώρα κάθομαι [εμ σιγα μην ήμανε όρθιος] και σκέφτομαι τι κατάλαβα απο αυτό που έγραψες. Αποφάσισα οτι δεν έχει σημασια, κλαπ κλαπ)
:Ρ
τις αγάπησα και τις δύο.
να το ξέρετε.
πολύ όμορφες οι αγκύλες, αλλά με τις μελισσούλε ςμου,τι θα γίνει;
Τρέμω τις μέρες που ίσως είμαι κυρία Ελένη…
Φιλί.
Τα φωτοκύτταρα , είναι σαν τους καθρέφτες … Δεν «πιάνουν» τις … ψυχές και τις …. «ψυχούλες» .
Η κυρία Ελένη , έχει πεθάνει προ πολλού , αλλά δεν το ξέρει και κυκλοφορεί ακόμη σ’ έναν κόσμο που δεν είναι πια γι αυτήν .
Κι εγώ μελαγχόλησα …
Ξέρεις ;… Κι εμένα κάποιες φορές , δεν με «πιάνουν» τα «φωτοκύτταρα» , που έχουνε μπει στη ζωή μας … Δεν με … αναγνωρίζουν …
Κατάλαβες ;
κι εμενα ρε γμτ αυτόν το ίδιο φόβο με της magica έπιασε το φωτοκύτταρο
Ωραίαααααα, αργάααα, ανθρώπιναααα…καλημέραααχχχχχ :)
butterfly, πιείτε ένα ποτηράκι και για μένα την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε πυρκαγιά με Feuerzangenbowle.
. , :-)
mamma, καθόλου άδικα
κκμ, φακ! τότε δε μου μένει πια τίποτα άλλο, παρά να τα δώσω όλα για το αυτόγραφο
athanasia, χαίρομαι γι’ αυτό
σελιτσάνος, είναι. Πράγματι.
aerosol, και το πιο παράδοξο είναι, πως πρέπει να βρεθεί κανείς σε μπακάλικο για να τα προσέξει αυτά τα πράγματα.
νατασσάκι, νομίζω ότι κι εσείς δίκιο έχετε. (σας ευχαριστώ)
mpampakis, «It’s funny how the colors of the real world only seem really real when you viddy them on the screen»
(… ο Alex στο Κουρδιστό Πορτοκάλι. Το θυμάσαι; )
kleine wolke, η «ευαισθησία» μου αγαπητό σύννεφο, είναι αντίστοιχη μ’ εκείνην του φακού μιας φθηνής φωτογραφικής μηχανής. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Χαίρομαι πάντως που τη βρίσκετε ενδιαφέρουσα.
x-ray, are you talkin’ to me? :-)
vassiliki, μέχρι προχθές πίστευα ότι μετράνε μόνο την απόσταση. Τώρα πια δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
ε, είστε πολύ παρατηρητική :-)
nomad, :-) Νόμιζα ότι ήταν η καμήλα σας που βολτάρει στο πλακόστρωτο.
holly, μπορεί κανείς να κάνει κι αλλιώς;
krotkaya, σας είπα μις: οι μελισσούλες είναι σε φάση αναπαραγωγής. Δεν μπορώ να τις ενοχλήσω αυτό το διάστημα.
( ούτε κουβέντα δεν είπε για τα ιτάλιξ μου, ρε γαμώτο! )
magica, πού ξέρεις; Μπορεί ως τότε να εξελιχθούν και τα φωτοκύτταρα
(Το ‘πιασα. Σου στέλνω κι εγώ διπλό!)
silia, δεν υπάρχει πρόβλημα δίχως λύση. Και στην προκειμένη περίπτωση η λύση ήταν η μπακάλισσα δίπλα της. Τόσο κοντά…
λουίζα, δεν είστε λίγο μικρές κι οι δυο σας, για να σκέφτεστε από τώρα αυτά τα πράγματα; Άϊντε κάντε καμιά βουτιά…
roula karamitrou, τόσο «ανθρώπινο» που έχει γίνει υπεράνθωπο.
Βγάζει ωραίες φωτογραφίες όμως. ;)
Καλημέρα!
@krotkaya
Μη σας κοροϊδεύει:δεν είναι σε φάση αναπαραγωγής.Σε φάση παραγωγής είναι και θέλει πρώτα να πάρει όλο το μέλι-για να φτιάχνει παστέλια-και μετά να σας τις δώσει εξαντλημένες!
kleine wolke, μόνη της. Είναι από ‘κείνες τις αυτόματες. Μόνο ένα κουμπί πατάω.
καλημέρα
σελιτσάνος, εσάς πάντως σίγουρα δε θα σας δώσω παστέλι
Ωραιότατο κείμενο/εικόνα! :)