Τώρα που επιτέλους αντιλήφθηκα την πρόσκληση της Dee (κάλλιο αργά παρά ποτέ) απλώνω το χέρι μου στη βιβλιοθήκη πίσω μου και περνάω το δάχτυλό μου πάνω από τις ράχες των βιβλίων. Το πρώτο που συναντώ να προεξέχει ελαφρώς το τραβάω, το ανοίγω, μετράω πέντε τελείες (ατσίδας έχω γίνει στο μέτρημα τελειών – αν με ξαναρωτήσει κανείς τι είναι «περίοδος» του την έχω έτοιμη την απάντηση) και:
«Πάλεψε για λίγο με το πιστόλι. Έπειτα είπε:
«Μα βέβαια, λείπει ο πυρόλιθος».
«Μα ποιος πυρόλιθος!» αναφώνησε ο Παβόνι, παίρνοντας του το όπλο απ’ τα χέρια.
(Αύγουστο μήνα γυναίκα μου δε σε ξέρω, του Achille Campanile, Αστάρτη 1988)
blow your schwarzwälder Kirschtorte off 
περιμενα οτι θα βαζατε τις τρεις τελειες(…)μετα απο τις 5 φρασεις της σελιδας 123 και οχι τις τρεις φρασεις μετα τις 5 τελειες. μπερδευτηκα….
(συνέχεια)
Με τα χέρια άδεια να αιωρούνται, στράφηκε θυμωμένος προς
τον Παβόνι, και του είπε:
«…τί θα πεί «ποιός πυρόλιθος»!,… για θυμήσου.
Τζάμπα πήγαν τόσα χρόνια σπουδών χημείας στο Κορνέλ…
Πυρόοοοολιθος…η γνωστή σε όλους άσπρη τσακμακόπετρα…
…που όταν τη χτυπήσουμε πετάει σπίθες…
…η λατινική ονομασία της οποίας είναι silex… (γενική silicis)
…από την οποία προήλθε και η ονομασία του στοιχείου
που κυριαρχεί σε όλες τις πέτρες, του silicium…θυμήσου…
…το οποίο συμβολίζεται με Si. Και στη φύση απαντάται πάντα ενωμένο με οξυγόνο, και η δομική μονάδα του αναπαριστάται με τέσσερα άτομα οξυγόνου SiO4…
…εξού και silicon στα αγγλικά…
από το οποίο πήρε την ονομασία της η γνωστή κοιλάδα,
η silikon valey…
… την οποία,αν μιλούσαμε ελληνικά θα τη λέγαμε, κοιλάδα του πυριτίου…»
Ο Παβόνι έμεινε στήλη άλατος, (άλας του νατρίου με χλώριο),
Άφησε το όπλο να γλιστρήσει απ΄τα χέρια του, στο πάτωμα. Χρειάστηκε 45 δεύτερα να συνέλθει κοιτώντας χωρίς στην πραγματικότητα να βλέπει,
ώσπου κατάφερε να ψελλίσει…:
«Πόσο φαινομενικά απλός, αλλά και σύνθετος είναι ο ανόργανος κόσμος.
Πόση προσπάθεια χρειάζεται για να σχεδιαστούν και να αναπαραστηθούν οι τύποι και οι τρισδιάστατες απεικονίσεις των δομικών
μονάδων και των συμπλεγμάτων των ανόργανων στοιχείων..;
Είμουν τυφλός.»
Από το συγκεκριμένο βιβλίο λατρεύω το απόσπασμα με το χταπόδι, εκείνο το ταλαίπωρο πλάσμα που κρατούσαν ζωντανό στο παραλιακό ταβερνάκι και το χτυπούσαν στα βράχια (με προσοχή, ώστε να παραμένει ζωντανό και για άλλες χρήσεις του είδους), κάθε φορά που πλησίαζε αυτοκίνητο με πελάτες, έτσι ώστε, βλέποντας τη σκηνή, να θεωρούν πως θα γευτούν φρέσκο χταποδάκι.
Μέχρι που πια, το χταπόδι, κάθε φορά που άκουγε μηχανή αυτοκινήτου να πλησιάζει, έβγαινε και χτυπιόταν μόνο του στο βράχο!!!!
Τέλειο or what?
Αυτό το «χταπόδι στο απόσπασμα» της Nina C. μ’ ενδιαφέρει απολύτως εμένα τον …καρβουνιάρη!
Χτες πήγα στον ξυλόφουρνο της γειτονιάς Μανωλκίδη, Αλεξόπουλο, Τόγκα… οχτώ ογκώδεις τόμους για ανακύκκλωση!
Να δεις χαρά ο …Γιώρας!
@ dee
Τώρα μπερδεύτηκα κι εγώ (ματηνμπίστημ’). Και το 1 2 3 τι είναι; Τελείες ή περίοδοι; Ή αριθμοί;
@ Kostis-b
Ανέκαθεν σας θεωρούσα έναν βιρτουόζο της ελληνικής γλώσσης, έναν ζογκλέρ της σκέψης, έναν ισορροπιστή του παραλόγου. Αυτή τη φορά όμως, μία ακόμη πλευρά σας, αθέατη μέχρι σήμερα, ήρθε στο φως. Αυτή του χημικού. Και καταφέρατε έτσι ν’ αφήσετε στήλη NaCl εκτός από τον Παβόνι κι εμένα το ίδιο.
Είστε ανεξάντλητος!
@ Nina C
«[…] Τώρα πια το δύσμοιρο ζώο είχε γίνει σκληρό σαν σόλα και δεν επιθυμούσε τίποτ’ άλλο απ’ το να τελειώνει μια για πάντα με τη μίζερη ύπαρξή του. Η αλήθεια είναι πως δεν του έλειπε τίποτα. Αντίθετα για να διατηρείται ζωντανό, η διεύθυνση δεν τσιγκουνευόταν τους νόστιμους μεζέδες και τις ανέσεις κάθε λογής. Αλλά αυτή η υπόθεση του βάρβαρου χτυπολογήματος έκανε όλα τ’ άλλα να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Κάθε πρωί, έλεγε: «Ας ελπίσουμε πως είναι για σήμερα», αλλά όταν, μετά από σκληρή δοκιμασία, ένιωθε να το ξαναπετούν στη θάλασσα, αντί στο τηγάνι, ανατρίχιαζε ολόκληρο και σκεφτόταν: «Αύριο πάλι τα ίδια». Μερικές φορές, μετά το χτυπολόγημα, έκανε το αφηρημένο και σιωπηλά-σιωπηλά κατευθυνόταν προς την κουζίνα. Αλλά ο ψαράς το βούταγε εγκαίρως και το επανέφερε στις θαλάσσιες αβύσσους.»
Τέλειο ιν ντήτ!
@ dimitris-r
Τώρα μ’ ανατρίχιασες! Στους 451 fahrenheit ψήνει ο Γιώρας το ψωμί σας;
(Είναι τρελοί αυτοί οι νησιώτες!)